Anhedonia (z języka greckiego: an „bez” oraz hedeone – „przyjemność”) - niezdolność do odczuwania przyjemności, utrata zainteresowań, brak motywacji – to jeden z kluczowych objawów depresji. To stan, w którym życie nie ma kolorów, smaku, nie towarzyszą mu chwile radości. Anhedonia zaburza funkcjonowanie społeczne, jest jedną z głównych przyczyn ograniczenia aktywności życiowej człowieka, który jej doświadcza.

Termin anhedonia został wprowadzony przez francuskiego psychologa i filozofa Theodule-Armand Ribota w 1896 roku, który wskazał na anhedonię jako symptom w wielu zaburzeniach psychicznych, jak i cechę osobowości.

Według klasyfikacji DSM-IV-TR (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) - kryteriów diagnostycznych zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, anhedonia to osłabienie zainteresowania lub przyjemności w reakcji na bodziec, który w przeszłości był postrzegany jako przyjemny lub jako nagroda.

23 lutego po raz kolejny obchodzić będziemy Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją. Poniżej przypominamy najważniejsze informacje i fakty dotyczące tej choroby, udostępnione przez organizatorów ogólnopolskiej kampanii społecznej Forum Przeciw Depresji.

Depresja to poważna choroba, która wg definicji Światowej Organizacji Zdrowia, objawia się smutkiem, utratą zainteresowań i przyjemności, poczuciem winy, niską  samooceną, zaburzeniami snu i apetytu, uczuciem zmęczenia i osłabieniem koncentracji. Depresja znacząco wpływa na jakość życia pacjentów i ich zdolność funkcjonowania w każdym obszarze życia, zarówno społecznym jak i zawodowym. Depresja to czwarty najpoważniejszy problem zdrowotny na świecie.

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) szacuje, że do roku 2020 depresja stanie się w skali świata drugą najczęstszą przyczyną niepełnosprawności wynikającej ze stanu zdrowia.

Justyna Kowalczyk w austriackim Ramsau przygotowuje się do olimpijskiego sezonu. W lutym w Rosji trzeci raz w swojej karierze wystąpi w igrzyskach olimpijskich. Złota medalistka z Vancouver opowiada, czy przygotowania do startu w Soczi  różnią się od tych sprzed czterech i ośmiu lat i czy wciąż czuje presję przed taką imprezą.

- Trzeci raz w swojej karierze przygotowujesz się do występu w igrzyskach olimpijskich. Czy te poszczególne przygotowania – do Turynu, Vancouver i teraz Soczi – mocno różniły się między sobą?

- Bardzo się różnią. Muszą się różnić, bo ja jestem starsza i jestem inną zawodniczką niż osiem lat temu, bo mam inne cele przed sobą. Poza tym przygotowania się różnią, bo każda trasa olimpijska jest inna. Nie można ich porównywać, a więc i przygotowywać się trzeba inaczej do startu na każdej z nich. Poza tym moje myślenie jest inne niż kiedyś, mam przed sobą inne zadanie do wykonania, poza tym zupełnie inna presja teraz na mnie ciąży.

- W tym momencie swojej kariery czujesz, że presja jest większa, czy mając na koncie tyle trofeów czujesz, że już nic nie musisz?

- Na pewno nie jest tak, że uważam, że nic nie muszę. Poczynając od tego, że to jest mój zawód, a trenując i startując chodzę po prostu do pracy i chcę ją wykonywać jak najlepiej, bo tak mnie kiedyś nauczono.

Fot.: PKOL (www.olimpijski.pl)

"Mamusiu, dlaczego cieknie mi z nosa? Dlaczego mój katar jest zielony? Co to jest wirus i czym się odżywia? Ma nóżki czy skrzydełka? Gdzie mieszka? W jaki sposób znalazł się w moim nosie?" – z pewnością nie raz musieliśmy zmierzyć się z tego typu pytaniem ze strony naszych maluchów, popadając przy tym w spore zakłopotanie! Nie jest łatwo wytłumaczyć dziecku co dzieje się z jego organizmem, gdy choruje, co szemrze w płucach przy zapaleniu oskrzeli, oswoić go z syropem, lekarzem i termometrem. Nagle brakuje nam słów, trafnych porównań, argumentów. W takich sytuacjach na ratunek przybywa Dr Orzeszko, bohater cyklu książeczek dla dzieci „Na sygnale. Dr Orzeszko zawsze na czas”, którego pierwsza część - „Lądowanie rinowirusów. Przeziębienie” - znacznie wzmocniła odporność dzieci i ich rodziców podczas jesiennych i zimowych przeziębień.

Zapraszamy do rozmowy z jej Autorem, tatą dwóch aktywnych chłopców i lekarzem pediatrii, Doktorem Wojciechem Feleszko - o roli wyobraźni w procesie dochodzenia dziecka do zdrowia; jak pomóc dziecku w oswojeniu się z sytuacją, w której znalazł się jego mały organizm; jakich używać słów i argumentów rozmawiając z nim nie tylko o przeziębieniu, ale i poważniejszej chorobie oraz o tym, jak my, rodzice, dziadkowie, opiekunowie możemy pomóc dziecku wyzdrowieć.

"Każdy mężczyzna może być supermanem, jeśli tylko chce!". Rozmowa z Hubertem Juźkowem, autorem książki „Druga młodość supermana”.

Trening to jest coś, kiedy człowiek stawia przed sobą zadania, wyzwania, muszę zrobić coś, żeby poprawić moją kondycję, chcę wchodzić na drugie piętro bez zadyszki, chociaż na razie mi się to nie udaje, ale jak nad tym popracuję, to będę wchodził i na trzecie i na czwarte. Bo siłę, sprawność, kondycję, wyrabia się treningiem. Nie dają tego żadne inne cudowne środki, żadne leki, nad tym każdy musi pracować sam - Hubert Juźków.

Zapis wywiadu udostępnionego przez Wydawnictwo GALAKTYKA, wydawcę książki "Druga młodość supermana".

Red.: Będziemy rozmawiać o Pana książce napisanej wraz z zaproszonym przez Pana Wojciechem Rosińskim oraz współpracownikami, którzy np. udzielali konsultacji: „Druga młodość supermana”. Superman to każdy mężczyzna, jeśli tylko chce?

Hubert Juźków: Myślę, że każdy może być Supermanem, a przynajmniej każdy ma w sobie element superfaceta. Tak, jak w białym, małym, ostrzyżonym pudelku z kokardką jest coś z wilka, tak w każdym facecie jest coś z Supermana, z prawdziwego mężczyzny. Nawet niech to będzie ten brzuchacz w rozczłapanych kapciach, którego nieraz mijamy na klatce schodowej i który wcale na superfaceta nie wygląda, ale jak on uwierzy w siebie, też może takim superfacetem być.